म बस्ने आवास र अस्पताल करिब १ सय मिटरको दूरीमा छ । त्यसैले शनिबार पनि अस्पताल जानु मेरो लागि नौलो थिएन । अस्पतालका करिबकरिब सबै विभागतिर नजर लगाएपछि रिसेप्सन तथा क्यास काउन्टर विभागमा गएर बसिरहेको थिएँ ।

एक्कासी निकै ठूलो आँधी आएजस्तो आवाजमा सिंगो अस्पताल हल्लिन शुरु गरेपछि सबै भागाभाग गर्न थाले । निकै ठूलो आवाजसँगै इमर्जेन्सी विभागमा रहेको ग्यास सिलिण्डर ढल्न थालेपछि अब बाँचिन्न भन्ने मलाई पनि लाग्न थाल्यो ।

तुरुन्तै म पनि क्यास काउन्टरको टेबलमुनि लुक्न थालेँ । शायद त्यो बेला म बाहेक भुइँतलामा रहेका सबै व्यक्ति सडकमा निस्किएका थिए । ३ तला माथि वार्डमा रहेका बिरामी र बिरामीका आफन्तहरु पनि सडकमा आइपुगेका थिए ।

वातावरण केही शान्त भएपछि इमर्जेन्सीमा ढलेका सिलिण्डर तथा यत्रतत्र छरिएका सामग्री व्यवस्थित गर्नतर्फ लाग्यौं । वार्डबाट झरेका बिरामी लगायत नर्सहरुलाई यथास्थानमा पठाउने कार्य गरेपछि केही राहत महशुस गरेको थिएँ । साथै तत्कालै संखुवासभामा घरमा रहनुहुने बुबा र श्रीमतीलाई फोन गरेको थिएँ ।

आज बैशाख १२ गते त्यो विनाशकारी भूकम्पको धक्का विश्वव्यापी फैलिएको महामारी कोरोना (कोभिड १९) ले सिर्जना गरेको एउटा त्रासपूर्ण संकट माझबाट सम्झने चेष्टा गरेको छु । एकैछिनमा आएर संसार हल्लाएर जाने त्यो त्रास यति भयावह थियो जसको वर्णन गर्दा गला अवरुद्ध हुन खोज्छ । आज त्यसबेला भूकम्पले त्रसित बनाएको वातावरणलाई स्मरण गर्न पुगें ।

यस्ता विपत र आपतहरुले संसारलाई एकैपटक भयावह अवस्थामा पुर्याउने एवं जीवन र मृत्युको सिद्धान्त छर्लङ्ग उजागर गरिदिने कार्य गर्दाे रहेछ र त्यसलाई आत्मसात गर्न विवश बनाउँदो रहेछ ।

प्राकृतिक, जैविक, सामाजिक, आर्थिक वा कुनै पनि ढाँचामा आउने विपत्ति वा असामान्य अवस्थालाई रोकथाम गर्न, नियन्त्रण गर्न तथा त्यसबाट पुनःस्थापित हुन संसारभरका मानव एक हुन आवश्यक छ । अर्काेतर्फ पुर्व तयारीहरु गर्न पनि आवश्यक छ । साथै मानव हितभन्दा तलमाथि एक इन्च पनि ढलपल गर्न वा गराउन कोही पनि उत्प्रेरित नहुनुहोस् भन्ने धारणा व्यक्त गर्दै त्यस विनाशकारी भूकम्पबाट मृत्युुवरण गर्नुहुने मृतात्माप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जली व्यक्त गर्दछु ।

(योञ्जन विजयपुर अस्पताल प्रालि धरानका प्रशासक हुन् ।)